دانلود کتاب طرف خانه ی سوان مارسل پروست PDF

معرفی جامع  کتاب طرف خانه ی سوان مارسل پروست

در این بخش از **در جستجوی زمان ازدست‌رفته**، راوی به یادآوری دوران کودکی و پیوند عمیق خود با مادرش می‌پردازد. او از کتاب‌هایی که خوانده، از جمله **رمان فرانسوا پسر صحرا** اثر **ژرژ ساند**، سخن می‌گوید. یکی از لحظات کلیدی در این جلد، شب‌هایی است که مادر راوی در اتاق او می‌ماند. راوی در این لحظات، دچار احساس مستأصلی می‌شود و به شدت منتظر بازگشت مادرش است. وقتی مادر وارد اتاق می‌شود، او خود را در دامن او می‌اندازد و قلبش از «آشوب و مسرت» پر می‌شود. این صحنه، تنشی عمیق میان دو احساس متضاد را به وجود می‌آورد: از یک سو، او تمام آنچه را که انتظار داشته — حضور مادر، صدای آرام‌بخش او، و بوسه‌اش — دریافت می‌کند، اما از سوی دیگر، احساس رضایت کاملی ندارد. راوی به خوبی می‌داند که این لحظات زیبا و دلنشین، تکرار نخواهند شد. این آگاهی از زودگذری و ناپایداری زمان، او را با احساسی از حسرت و ناامیدی مواجه می‌کند. این لحظات پیچیده، ترکیبی از ترس و آرزو، درس بزرگی در مورد گذر زمان و امیال به او می‌دهد که بعدها نقش مهمی در شکل‌گیری روح و شخصیت او ایفا می‌کند. این تجربیات نه تنها بر احساسات و روابط او تأثیر می‌گذارد، بلکه به عمق تفکراتش درباره زندگی و عشق نیز می‌افزاید. پروست با دقت و ظرافت این لحظات را توصیف می‌کند و به خواننده این امکان را می‌دهد که به عمق احساسات انسانی و پیچیدگی‌های آن پی ببرد.

خلاصه کتاب طرف خانه ی سوان مارسل پروست

هر روز در کومبره از همان پایان بعدازظهر، بسیار پیشتر از هنگامی که باید به بستر می‌رفتم و بی‌آن که بخوابم از مادر و مادر بزرگم دور می‌ماندم، اتاق خوابم گرانیگاه دردناک دلشوره‌هایم می‌شد. البته، برای سرگرمی‌ام در شب‌هایی که بیش از اندازه درمانده به نظر می‌رسیدم، چراغ جادویی به من داده بودند که در انتظار زمان شام آن را روی چراغ اتاقم می‌گذاشتند؛ و، به همان گونه که شیوه نخستین معماران و استادان شیشه‌گر دوره گوتیک بوده است، آن چراغ دیوارهای مات اتاق را به بازتاب‌های رنگین کمانی لمس نکردنی و تصویرهای فراطبیعی رنگارنگی می‌پوشانید که در آنها افسانه‌هایی را چنان که در یک شیشه نگاره لرزان و گذرا نقاشی کرده بودند. اما این هم اندوه مرا بیشتر می‌کرد، چون همان تغییر روشنایی برهم زننده عادتی می‌شد که به اتاقم پیدا کرده بودم و به یاری آن می‌توانستم، جز هنگام شکنجه به بستر رفتن، آنجا را تحمل کنم. با آن چراغ، دیگر اتاقم را بازنمی‌شناختم و دچار دلشوره می‌شدم، به همان گونه که در اتاقی از یک مهمانخانه یا خانه ییلاقی که از قطار پیاده شده و برای نخستین‌بار به آنجا پا گذاشته باشم.